angst op herhaling

[okidoki]

hello .eigenlijk ,je moet het gewoon vergeten ,het is niet anders,en leef zo gezond mogelijk (niet roken ,sporten ,,,,,)want ,je krijgt nergen een garantie van wie dan ook dat het nooit meer komt .maar je gaat er uit dat t nooit komt .ik ben zelf nu 40 jaar ,5 maanden geleden ,had ik voor 2 de keer een hard hart infarct gehad en het is binnen anderhaf jaar ,ik sport veel ,eet gezond ,en neem medecijnen op tijd en ik leef nog ,het zit niet bij ons in de famile ,maar toch .,ik probeer zelf te vergeten ,het is moeilijk ,maar het is niet anders groetjes en veel sterkte

[Grytsje Mulder 106]

Hoi hoi,

Bedankt voor je reactie,
Dan was jij ook erg jong toen je je eerste infarct kreeg, en dan nu een tweede.

Ja zo gezond mogelijk leven, alleen ik heb moeite om te stoppen met roken,
En dat klinkt misschien heel dom, maar ik had geen vernauwingen en dus neem ik af en toe een sigaret om de spanning uit mijn lichaam te halen.

Ik probeer ook om het op de achtergrond te plaatsen, maar dan komt de oproep voor een griepprik en dan denk je ja ik ben immers hartpatient.
Ik heb sinds kort een vriend en die is erg bezorgd om mijn gezondheid, als ik vijf minuten te laat ben met bellen dan maakt hij zich al ongerust.

Ik ervaar dat de omgeving zich meer zorgen maakt dan ik, ik heb de ambu wel weer een paar keer moeten laten komen maar ik ben er nog steeds.
Jij ook heel veel sterkte,
Gr. Grytsje

[okidoki]

bedankt voor je REreactie!!!aangst hou je wel over ,maar het gaat echt zelf weg met de tijd ,belangrijk is jij .,je bent er nog ,je leeft nog,dus leef normaal je leven ,maar wel zonder roken (sorry ,ik weet wat het is om te stopen ,ben zelf nu bijn 2 jaar gestopt)het lukt je wel echt. gewoon proberen en het komt allemaal wel goed met je .groetjes

[Pams]

Hallo,

Heeft iemand enig idee hoelang zo’n hartinfarct kan duren? Hoe lang heeft het geduurd bij anderen? Mijn opa heeft gisteren een hartinfarct gehad en eigenlijk schijnt het nu nog steeds aan de gang te zijn. (het rommelt nog) Het is gisteren om 17:00 begonnen hij werd toen onwel, was even van de wereld, ging zweten en was spierwit. Dat spierwitte was tot 3 uur erna nog steeds wel een beetje maar kleur kwam wat terug. Ook gaf hij aan dat drukkende gevoel niet meer echt te voelen.
Maar vandaag hoorde ik dat het waarschijnlijk nog steeds aan de gang is. (ligt nu op de hartbewaking). Eng idee, dat ze er niks aan kunnen doen om dat te stoppen behalve wachten wat de schade wordt 🙁
Daarbij is hij ook nog erg ongerust natuurlijk, wat vast niet bevordelijk is!:dry:

Hoe is het bij jullie/andere verlopen?

Gr Pamela

[Wandeltheo]

Hallo Pamela,
je vraag was: “Hoe is het bij jullie/andere verlopen?”

Bedenk hierbij dat geen enkel hart hetzelfde klopt en het begrip “hij heeft iets aan z’n hart” heel breed is. Lees de hartverhalen maar op deze site, misschien herken je iets.

Als “het nu nog aan de gang is” misschien sprake van een ritmestoornis ? of de na-weën van een infarct?
Al iets meer bekend over “wat ze er aan denken te gaan doen?”

Laat het ons weten.
Ondertussen, probeer hem rustig te houden/praten.

Succes,
Theo

[Pams]

Bedankt voor de reactie.
Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord dat een infarct zo lang aan de gang kon zijn. Hij ligt er ondertussen redelijk bij het ging een stuk beter na een bloedtransfusie en medicatie voor verwijding van de vaten in het hart.

Verder doen ze weinig eigenlijk, het is inderdaad afwachten. Ben nu wel iets geruster over zijn situatie….hij is wel al 92!!!!

[jang0201]

Hallo lotgenoten,

MIjn naam is Jan, 43 jaar en ben sinds vnadaag lid geworden. Ik wil graag mijn verhaal kwijt aan jullie omdat ik er nogal mee zit.
Begin februari heb ik een herseninfarct gekregen, heb toen 5 dagen in het ziekenhuis gelegen, had gelukkig geen uitvallen, maar men is er toen wel met onderzoeken erachter gekomen dat ik eerder een hartinfarct gehad heb, waar ik niks vanaf wist. Sindsdien ben ik in de medische molen gekomen en bleek dat mijn hartpomp voor 50 % werkt. En slik nu medicijnen voor bloedverdunners, hartfalen etc. wordt elke 2 weken geprikt. Voel me helemaal niet fit, als ik ff loop ben ik al moe, trappen gaat ook moeilijk en heb veel buikkrampen, heel de ochtenden zit ik op de toilet, wat is er met me aan de hand, ben zo bang geworden.
Zit nu nog in de ziektewet maar wil snel weer werken, thuiszitten is ook niet alles en voel me best wel schuldig dat ik niet werk.
Gaat dit ooit over??

[Wandeltheo]

Hallo Jan,

Welkom bij hartgenoten, je hebt je gevoelens treffend verwoord. Ja da’s niet niks !
Of het ooit over gaat?

Ja, wat moet ik daar op zeggen, de een verwerkt het zus en de ander zo; een ieder op z’n eigen manier. Eerst maar eens goed boos worden ? Ja op wie eigenlijk ? Dan maar eens erg ongerust worden? Spoken op de weg zoeken? Helpt ook niet echt!

Genoeg verhalen op deze site, waar je jezelf mogelijk aan kunt spiegelen, niet allemaal tegelijk zou ik zeggen, want dan word je mogelijk nòg ongeruster.
Je zult al snel ontdekken dat er altijd nog weer ergere verhalen zijn. Bedenk dan wat je allemaal nog wèl kunt en ga eens kijken en vragen wat er allemaal aan te doen is om je huidige conditie te verbeteren.

Ik wens je hierbij veel succes. We horen graag hoe het verder gaat.

groeten,
Theo

[anna ellis]

Hoi Jan,

Welkom, leuk een Groninger erbij. Zijn er niet zoveel op deze site.

Heb niet zoveel toe voegen aan de woorden van Theo. Zo gaat het inderdaad.
Ieder mens ervaart ziek zijn op een eigen manier.
Het enige wat ik nog wil toevoegen is: Geef het tijd. Dit is niet iets wat binnen een paar maanden verwerkt is. Praat er met anderen over.

En je schuldig voelen omdat je niet kan werken? Je hebt er toch niet voor gekozen om ziek te worden?
Denk nu eerst maar aan jezelf en ga desnoods in overleg met je huisarts betreft de mogelijkheden voor jou om een betere conditie te krijgen.
Maar geloof me, wanneer je een beetje positief bent, krijgt je ziek zijn een plekje in je leven maar gaat het je leven niet beheersen.

Succes,

Anna Ellis 😉

[Patrice]

hai Jan,
hier antwoord uit Drenthe…. moest wel erg lachen over het feit dat je je eigenlijk schuldig voelt dat je niet aan het werk bent.
Geloof mij….. een infarct, hoofd of hart is echt een goede reden om effe een tijdje thuis te zijn. Je hoeft echt niet de hele dag te zitten, en ook niet achter de geraniums.
Misschien heb je al veel langer klachten dan sinds je herseninfarct. Wij mensen verleggen onze grenzen makkelijk en hebben gelukkig ook nog een Innerlijke Criticus die er nog een schepje bovenop doet en in je oor fluistert dat je een watje bent…
Gaat het nog ooit over? Alles heeft tijd nodig om te genezen. Je systeem heeft een klapper gehad, die niet te vergelijken is met een neusverkoudheid. Je ziet ook aan de buitenkant niks, dus dan zal het wel niet veel zijn…..

Tip van mij. (gratis)
Ga eens na wat je altijd al leuk gevonden hebt… wat je eigenlijk nooit hebt opgepakt… houtbewerken, schilderen, kreatief met kurk, BobRossen, ik noem maar iets en begin ermee. Als kind weten we altijd waar we blij van worden en als volwassenen zijn we dat zo vaak allang afgeleerd. (Een kind van vier is in de zomer ’s avonds om tien uur zijn bed niet in te meppen en wil blijven buiten spelen, al is het al vanaf half 7 op…. waarom wordtie niet moe? Omdat hij zijn batterijen oplaadt met dingen doen die hij leuk vindt)

Ik heb 3 infarcten gehad, de eerste op mijn 44ste, de laatste vorig jaar april (ben nu 48). En sinds mei vorig jaar brandt ik glaskralen. De eerste zijn scheve lelijke joekels geworden maar ik heb ervan genoten. In plaats van verdrietig onder mijn dekbed zitten wachten tot de angst, de moeheid en de klachten over waren.

Het gaat echt beter, de zon komt eraan en je werk wacht wel.
En als je ergens tegenaan loopt vertel je het hier en je wordt overstelpt met van alles: goede raad, fijne tips, een schouder, dingen waar je niks aan hebt, maar we hebben allemaal iets met onze wekker en willen elkaar ook helpen. Je rot voelen hoort erbij, maar niet teveel en niet te vaak. We zijn er nog en dat is het belangrijkste en wat er verder komt is voor iedereen een verrassing.
Hartelijke groet, Patrice.

[diaantje71]

Hallo allemaal,

Ik zit nog niet zo lang op dit forum. Eigenlijk pas sinds ik een paar weken geleden ineens de medische molen in ging, omdat ik steeds zo duizelig was. Toen bleek dat mijn hart onregelmatig klopte….met spoed ECG en zo ging het balletje aan het rollen. Gisteren de uitslag gehad. Ik heb een hartinfarct gehad, die op dat moment niet onderkend is. En ik ben pas 39 jaar, niet echt een leeftijd waarop je zoiets verwacht. Ik kan nu het moment ook wel terughalen. Ik had klachten zoals druk op de borst, zweten, uitstraling naar mijn longen, benauwd e.d. Ben hiermee naar de dokterspost gegaan. Hier zei de dokter dat het mijn maag was, dus hij heeft me weer naar huis gestuurd met paracetemol. Dat is het enige moment waarop ik klachten had, dus volgens mij moet dat het moment van mijn infarct geweest zijn. Op dit moment ben ik ook erg bang voor een herhaling. Terwijl ik ook wel weet dat ieder mens een risico loopt. En dat ik nu de juiste medicijnen heb. Mijn cholesterol is gewoon goed, mijn bloeddruk prima laag, ik rook niet, het komt niet in de familie voor. En toch heb ik dus met 39 jaar een hartinfarct gehad. Volgens de cardioloog waarschijnlijk door een scheurtje in het hart. Domme pech dus. Ik herken veel van wat er hier gezegd wordt. Overdag gaat het wel, maar ´s nachts ben ik regelmatig bang. Ik voel dan van alles, mijn hart gaat tekeer, mijn hartritmestoornissen spelen op. Waarschijnlijk is het meer een soort paniekaanval, maar ik ben het vertrouwen in mijn lichaam op dit moment even helemaal kwijt. Een heel angstig gevoel.
De cardioloog heeft me aangemeld bij een hart revalidatie programma. Misschien geeft dat me straks weer wat zelfvertrouwen.

[Nick1975]

Hoi diaantje71,

Ik ben Nick 36 jaar uit limburg,ik heb in oktober 2009 een zwaar hartinfarct gehad toen was ik 34 jaar, ik moest mee lopen naar de ambulance omdat de broeder dacht dat ik hyperventilatie had en daar kwamen ze erachter dat ik een infarct had, ik werd gelijk met toeters en bellen en onder politie escorte afgevoerd na het ziekenhuis, ik werd gelijk gedotterd en kreeg te horen dat ik geen 5 minuten later had moeten aankomen.
Sindsdien alweer 17x opgenomen geweest in het ziekenhuis voor pijn op de borst (maar elke keer gooien ze het op A-typische klachten!) 3 hartcatheterisatie’s rijker en een nuclaire onderzoek. Een klein jaar geleden zijn ze tot hun ontdekking gekomen dat er nog 2 vernauwingen op de loer liggen van 20%.

Zo zie je maar dat leeftijd geen rol speelt en als je aan de beurt bent krijg je het gewoon !!!
Ook ik loop bijna nog dagelijks met angst op een nieuw infarct maar moet zeggen dat het met de dag beter gaat!

Groetjes,
Nick

[Nick1975]

Hoi diaantje71,

Ik ben Nick 36 jaar uit limburg,ik heb in oktober 2009 een zwaar hartinfarct gehad toen was ik 34 jaar, ik moest mee lopen naar de ambulance omdat de broeder dacht dat ik hyperventilatie had en daar kwamen ze erachter dat ik een infarct had, ik werd gelijk met toeters en bellen en onder politie escorte afgevoerd na het ziekenhuis, ik werd gelijk gedotterd en kreeg te horen dat ik geen 5 minuten later had moeten aankomen.
Sindsdien alweer 17x opgenomen geweest in het ziekenhuis voor pijn op de borst (maar elke keer gooien ze het op A-typische klachten!) 3 hartcatheterisatie’s rijker en een nuclaire onderzoek. Een klein jaar geleden zijn ze tot hun ontdekking gekomen dat er nog 2 vernauwingen op de loer liggen van 20%.

Zo zie je maar dat leeftijd geen rol speelt en als je aan de beurt bent krijg je het gewoon !!!
Ook ik loop bijna nog dagelijks met angst op een nieuw infarct maar moet zeggen dat het met de dag beter gaat!

Groetjes,
Nick

[marcelvdhulst]

Hallo allen,

wat een veelzijdigheid aan verhalen, sommige herkenbaar, andere nieuw. Wat mij betreft, alweer 3 jaar geleden een hartinfarct gehad. Eerst 3 stents en een maand later nog 3.
Sinds enige tijd gesprekken gehad met een psychologe, maar op dit moment ervaar ik nog steeds wel eens een soort onrustig gevoel, alsof ik me erg druk ergens om maak. Ik kna het niet verklaren maar het blijft toch angstig. Overdag is afleiding genoeg, slapen gaat buitengewoon maar daarvoor, ´s/avonds bij de koffie, ja dan bijvoorbeeld, komen die gevoelens. Het is alsof ik me ergens druk om maak, alleen kan het niet verklaren.
Wordt er op zn zachtst gezegd soms `moe` van.
Het advies om dit soort gevoelens te delen, werkt ook al niet altijd, ook al is het nog zo een mooi en goed luisterend oor.

Graag hoor ik of iemand dit herkent en uiteraard speur ik het forum ook nog veel verder af.

Marcel

[Auteur]

Berichten