angina pectoris

[Chauchee]

Wel blijven bewegen, 30 minuten per dag wandelen en eventueel, aangepast op een sportschool beginnen.

Niet de kop laten hangen dat werkt twee keer niet…:)
Zul je zien dat je opknapt….

Cees

[Carotee]

Bewegen doe ik wel. Fiets gemiddeld 4 x per week, 2 x 10 km. Dus 2 x een half uur per dag. Train in een nazorggroep een uur en 3 kwartier zwemmen per week.
Andere dagen wandelen we ongeveer een uur.
Voor de hartstilstand had ik een hele goede conditie, en langzamerhand verbetert mijn conditie nog steeds. Maar dat is voornamelijk de kracht van mijn lichaam. De vermoeidheid is er nog steeds, veel. Tussen 12 en 2 is het benzine metertje op, moet ik rusten. Zodat ik ’s avonds nog energie heb om me ergens op te concentreren.
Dat is wennen, en mijn grens ga ik nog regelmatig over.
Bewegen ook goed voor de stemmingswisselingen.
Voor iemand die niks aan het hart of vaten mankeert, voel ik me vaak 100 ipv 49
Maar er zijn ergere dingen, ik hoef maar om me heen te kijken. Dat weet ik.

[Chauchee]

Hallo Carotee,

Gerbruik je nog medicijnen ? Er zitten er wel eens tussen die wellicht goed voor je hart
zijn (betablokkers of cholesterol verlagers) maar die kunnen je fitheid wel erg beinvloeden.
En ik vind wel dat je erg veel inspanning verricht. iets kalmer aan helpt wellicht ook..

Sterkte Cees

[Wandeltheo]

Hallo Carotee,

Wat Cees zegt is waar. Dat heb ik ook aan de lijve ondervonden. Ik had eerst niet door dat het aan die betablokkers lag die ik gebruikte. In het begin reageerde ik daar ook prima op maar het was achteraf gezien net een sluipmoordenaar, elke dag ietsepietsie meer vermoeid, zodatje het nauwelijk merkte, maar na gebruik van 1 jaar, stond ik ‘s-morgens al moe op en moest dan eerst bijkomen van de nacht.
Besproken met mijn cardioloog en nog dezelfde dag kreeg ik andere medicijnen. Het effect hiervan was met enkele dagen al merkbaar.
Hoeft bij jou natuurlijk niet zo te zijn.
(in het verleden behaalde resultaten, geven geen garantie voor de toekomst)
anders gezegd: wat bij mij goed werkte wil natuurlijk niet zeggen dat dit bij jou ook zo is.

Maar heb je weer iets om na te vragen bij jouw cardioloog.

Succes,
Theo

[Carotee]

Nou veel inspanning? Ik vind van niet, ben geen kasplantje, zeg, 48 jaar, O nee, 49 intussen. Vergeten. Altijd regelmatig gesport. Fiets 10 km in een half uur, dat is niet zo hard. Vergeet niet, mankeer niks aan mijn hart.
Inmiddels ben ik bij de cardioloog geweest en de icd controle. Op een paar registraties na, helemaal goed.
mag de betablokker nogmaals halveren, 25 mg. Crestor mag helemaal stoppen, is niet bewezen dat dit de angina doet verminderen en mijn cholesterol is super prima in orde.
De perindopril, amlodipine, nifedipine zijn voor de angina, en blijven voorlopig op het lijstje. Ascal nog natuurlijk en dan ook maar omeprezol, want ja , van al die medicijnen krijg je het aan je maag.
melatonine voor het slapen, soms een zolpidem tartraatje. Soms nog wat pijnstillers, of een valdisperretje voor als de zenuwen te lang door mijn keel gieren, ook niet goed voor je hart.

[poespas]

Hallo allemaal,

Ik wil me graag even voorstellen: ik ben poespas, vrouw van 43 jaar en heb al vanaf mijn 36e AP klachten. In 2005 drie keer gedotterd en tijdens de behandelingen twee keer een infarctje gehad. Mijn vader is nog geen 65 jaar en heeft twee jaar geleden 5 bypasses ondergaan en ligt nu in het ziekenhuis vanwege een operatie aan een slagader in zijn been. Onze bloedvaten slibben dicht en helaas is het een erfelijke kwaal. Ik rook niet, ben slank en sport veel. In de afgelopen jaren heb ik wat slokdarm- en maagklachten gekregen die heel sterk op AP klachten lijken. Ik heb nu sinds een week last van ritmestoornissen waar ik op zich niet echt last van heb, behalve wat duizeligheid en vermoeidheid. De cardioloog heeft me een bètablokker voorgeschreven, maar er is nog niet veel verbetering en ik heb er pijn op de borst bijgekregen, vooral tijdens inspanning. Gisterochtend had ik veel pijn tijdens het sporten en ook daarna bleef het lang doorzeuren, waardoor ik dacht dat het misschien toch weer die irritante slokdarm moest zijn. Later die dag op de fiets gesprongen en een stukje stevig gaan fietsen en daar kwam de pijn weer, met uitstraling in de linkerarm en oksel. Vanmorgen merkte ik duidelijk dat de bètablokker weer was uitgewerkt, want mijn hart klopte nogal onregelmatig. Ik ben weer op de fiets gesprongen en ben flink tegen de wind in gaan fietsen en jawel, daar kwam de pijn weer en het toen ik stopte, zakte het weer weg. Lijkt me geen slokdarmprobleem, alhoewel ik er vanwege ervaringen in het verleden altijd aan zal blijven twijfelen.
Ik gebruik Perindopril, Bisoprolol, Tildiem, Plavix, Crestor, Ranitidine en Nexium, Ik moet morgen weer naar de cardioloog en ik verwacht dat hij zal proberen met de medicijnen nog wat te rommelen. Helaas is het niet ‘mijn eigen’ behandelend cardioloog.
Vorig jaar rond mei ben ik nog eens gecatheteriseerd en toen zag men een vernauwing. In de ambulance naar het AMC gebracht, waar ze een meting verrichtten en zeiden dat de vernauwing niet voor zulke klachten kon zorgen, dus ben ik niet gedotterd. Een deel van mijn klachten was ik daarna kwijt met medicijnen voor maag en slokdarm.
Nou ja, ik probeer het verhaal een beetje samenhangend neer te zetten, maar het blijft een gek verhaal wat lastig te beschrijven is. De cardioloog had afgelopen dinsdag gezegd (nadat hij me de Bisoprolol voorschreef i.v.m. ritmestoornissen) dat ik me maar op de Eerste Hulp moest melden als het te gek zou worden, maar ik denk dat het allemaal nog wel meevalt. Morgen moet ik toch voor controle en tot die tijd houd ik het nog wel uit. Voor mijn directe omgeving is het vervelender. Ik geloof niet dat er iemand is die zich in dit verhaal herkent, maar misschien is er iemand die op mijn verhaal wil reageren.

[Wandeltheo]

Het enige wat ik in jouw verhaal herken zijn de ritmestoornissen. Ik begrijp dat die zich voordoen bij inspanning (tegen de wind in fietsen) Hetzelfde zul je dan waarschijnlijk ook hebben bij traplopen of andere intensieve bezigheid.

Als deze ritmestoornis (= te hoge hartslag) niet vanzelf verdwijnt na afloop v/d inspanning is het zaak even een hartfilmpje te laten maken op de Eerste Hulp. Alleen dàn ( tijdens de ritmestoornis) kunnen ze constateren wat er mis is. Deze wijheid heb ik niet van mezelf, maar was het advies wat ik destijds kreeg van cardiologen.
Blijft natuurlijk een toevalstreffer.

Succes,

Theo

[poespas]

Wandeltheo schrijft:
[quote]Het enige wat ik in jouw verhaal herken zijn de ritmestoornissen. Ik begrijp dat die zich voordoen bij inspanning (tegen de wind in fietsen) Hetzelfde zul je dan waarschijnlijk ook hebben bij traplopen of andere intensieve bezigheid.

Als deze ritmestoornis (= te hoge hartslag) niet vanzelf verdwijnt na afloop v/d inspanning is het zaak even een hartfilmpje te laten maken op de Eerste Hulp. Alleen dàn ( tijdens de ritmestoornis) kunnen ze constateren wat er mis is. Deze wijheid heb ik niet van mezelf, maar was het advies wat ik destijds kreeg van cardiologen.
Blijft natuurlijk een toevalstreffer.

Succes,

Theo[/quote]

Hoi Theo,

Nee, ik heb weer eens iets wat een ander niet heeft…:silly: Ik heb niet een te snelle hartslag tijdens de ritmestoornissen, eerder een te langzame of het hart vergeet een slagje en haalt hem even later weer in. Lastig uit te leggen wat ik precies voel. Tijdens inspanning heb ik niet extra last deze ritmestoornissen en dinsdag is er een ecg gemaakt waarop ze duidelijk te zien waren, ondanks dat het filmpje slechts enkele seconden duurde.
Nu heb ik in rust lichte pijn op mijn borst (niet constant, maar zo nu en dan) en bij inspanning behoorlijke pijn, wat in de afgelopen week is verergerd, dus er is waarschijnlijk wel iets gaande, maar ik denk niet dat het acuut is en dat het wel tot morgen kan wachten.

[Wandeltheo]

Zo zie je maar, geen mens is hetzelfde (en geen hart klopt hetzelfde).
Ik hoop voor jou, dat ze een goede en juiste diagnose weten te stellen.
Maar voor het zover is, lijkt het wel of de medici eerst van alles over je hart willen weten, wat op zich natuurlijk ook een goede zaak is.

Frappant bij mij was trouwens, naast die onbeheersbare hoge hartslag bij inspanning; een heel lage hartslag (en soms onregelmatige) in ruststand.

Maar ja, ze hebben overal een oplossing voor tegenwoordig.
Zaak is: op tijd en de juiste signalen af te geven, waar ze iets mee kunnen.
Blijf je haaks houden.

[poespas]

Wandeltheo schrijft:
[quote]Zo zie je maar, geen mens is hetzelfde (en geen hart klopt hetzelfde).
Ik hoop voor jou, dat ze een goede en juiste diagnose weten te stellen.
Maar voor het zover is, lijkt het wel of de medici eerst van alles over je hart willen weten, wat op zich natuurlijk ook een goede zaak is.

Frappant bij mij was trouwens, naast die onbeheersbare hoge hartslag bij inspanning; een heel lage hartslag (en soms onregelmatige) in ruststand.

Maar ja, ze hebben overal een oplossing voor tegenwoordig.
Zaak is: op tijd en de juiste signalen af te geven, waar ze iets mee kunnen.
Blijf je haaks houden.[/quote]

Hoi Theo,

Bij mij wordt mijn hartslag met medicijnen laag gehouden, net als mijn bloeddruk. Waarschijnlijk zal de dosis Bisoprolol verhoogd worden. Dat kan niet meteen, maar is beter om het geleidelijk op de voeren, anders worden mijn hartslag en bloeddruk weer te laag en da’s ook niet echt lekker.
Mijn vader heeft dat ook, wat jij hebt. Zo’n hele hoge hartslag af en toe. Lijkt me heel vervelend en ook wel beangstigend.
Wat ik erg vervelend vind is dat de artsen bijna geen tijd voor je hebben. Ze lopen met hun spreekuur vaak erg uit en ik krijg het gevoel altijd zo snel mogelijk weer naar buiten te worden gewerkt. Ik zit hooguit tien minuten binnen en de eerstvolgend afspraak kan meestal pas na drie maanden plaatsvinden, omdat de cardioloog gewoon ‘volzit’. Ik heb een heel dik dossier en wegens personeelsverloop in ons ziekenhuis al meerdere cardiologen gehad.

[Chauchee]

Hallo allemaal,

Ik heb de indruk dat wij hier in NL te lang aan het lijntje worden gehouden met diverse artsen die dan ook weer verschillende medicijnen voorschrijven.
Als ik jouw verhaal lees denk ik aan een pacemaker, maar wie ben ik.
Jullie kennen wellicht mijn verhaal: longpatient; in october 2008 naar de longarts voor controle
Longen prima maar ? (vraag) waarom ben ik dan zo moe en kan ik nauwelijks de trap op?

Moet ik niet eens naar de cardioloog ? Antwoord van de longarts (Westfries gasthuis)
Ach…als u dat nodig vindt vraagt u toch een verwijsbriefje aan de huisarts naar de cardioloog ????? Nou laat maar… ik ga over 1 maand toch naar Thailand.

In Thailand woon ik in de winter naast het Bangkok Pattaya ziekenhuis (die naam mag best eens genoemd worden.). Weer eens niet lekker ,vermoeid enz. Ga daar naar de eerste hulp en wordt verwezen naar de cardioloog. Die ontdekt in 1 dag !! (MRI-Fietstest, bloed en andere onderzoeken) dat ik drie verstoppende kransslagaderen heb.
Helaas moet ik terug naar NL waar ik naar het MCA in Alkmaar ga.
Die nemen dat resultaat zeer serieus en doen een hartcatherisatie enz,
Klopt allemaal…4 soorten medicijnen en nu in september de volgende afspraak.

Ik kom in aanmerking voor een open hart operatie en bypass operatie.
Is kennelijk geen haast mee.

Ik denk nu dat ik het maar in Thailand laat doen want het herstel en revalidatie duurt
sowieso 6 maanden en dat wil ik liever niet in een koud en guur land in de winter doen.
Mijn zorgverzekeraar (Unive) betaalt toch alles blijkt.

Niet dat ik hiermee een zwart/wit standpunt inneem maar liever in een gespecialiseerd
ziekenhuis in hart operaties in warm land waar thuishulp ca. 10,- Euro per dag kost en ik niemand behoef lastig te vallen. En de revalidatie is ook zeer professioneel.

Maar…trek je niets van mij aan, ik ben alleen een beetje verbitterd over de trage behandeling en die eindigt dan kennelijk met een operatie in het VU waar ik niemand van ken.

Zorgverzekeraar ook blij want het kost daar 25% van wat het hier kost. 🙂

maar dat is natuurlijk niet je eerste prioriteit.

Hoofdzaak is de persoonlijke zorg en interesse.

Ik houd jullie op de hoogte en veel beterschap en (ik ben Christen)
Gods zegen !

Cees

[poespas]

Hoi Cees,
Op dit moment heb ik niet het gevoel aan het lijntje te worden gehouden, maar dat is wel anders geweest. Bij mij begonnen de klachten van pijn op de borst toen ik slechts 36 was. De klachten waren a-typisch, wat kenmerkend is voor AP klachten bij een vrouw, maar waar mijn huisarts kennelijk niet van doordrongen was. Gedurende de eerste twee en een half jaar na de eerste klachten werden mij hyperventilatie en slokdarmontsteking in de schoenen geschoven. Zelfs een longarts vond dat ik hyperventilatie had. Uiteindelijk heb ik zelf maar eens op internet opgezocht wat ik nou in godsnaam had en ik vond het nog ’t meest op AP lijken, dus daarmee naar de huisarts gegaan, die na lang aandringen een verwijsbrief voor een ECG schreef. Daaruit bleek dat er sprake was van ernstige ischemie. In het ziekenhuis zelf ben ik altijd correct behandeld. Telkens wanneer ik klachten had, werden deze zeer serieus genomen en verder onderzocht. Als ik morgen aangeef dat ik een catheterisatie wil, weet ik zeker dat ze dit zullen doen. Huisarts en huisartsenpost ontwijk ik het liefst met dit soort klachten, alhoewel mijn huisarts me nu gelukkig wel degelijk serieus neemt. In 2005 ben ik drie keer gedotterd en tussen de tweede en derde keer zat er weer eens een vat bijna volledig dicht, toen ik me meldde bij de huisartsenpost en zei dat er een arts bij me langs moest komen. Er kwam een mij onbekende huisarts aan wie ik mijn recente problemen vertelde en mijn klachten bestonden op dat moment uit een zeer gevaarlijke instabiele AP. Ze zei dat ik best een stuk of zes Isordil per dag mocht nemen en ging toen de deur weer uit. Gelukkig was ik zo slim om naar de eerste hulp van het ziekenhuis te gaan, waar ik meteen op de intensive care werd opgenomen. Ik zeg altijd dat je voor jezelf op moet komen, want huisartsen en huisartsenposten laten je gewoon doodgaan. Ze zien denk ik gewoon teveel gevallen van hypochondrie, waar de echte zieken dan onder moeten lijden, ik weet het niet.
Cees, ik wens je veel sterkte de komende tijd. Een bypass operatie is toch wel iets waar ik erg bang voor ben. Een beetje rotzooien met wat slangetjes en balonnetjes in je vaten is toch wel iets anders dan een open hart operatie waarbij ze je borstbeen eventjes open zagen.

[hippo]

Cees en Poespas,

Een bypassoperatie is geen sinecure, maar je moet er ook niet bang voor zijn.
Ik heb mijn verhaal enkele maanden geleden al eens verteld en zal het niet in zijn geheel herhalen.
Enkele belangrijke punten: wees niet bang maar positief. Ik heb destijds ook ruim vier maanden moeten wachten voordat ik werd geopereerd nadat ik zelf bij de huisarts om een onderzoek had gevraagd. Ik heb direct het beeld neergezet dat de operatie goed zou verlopen (vier bypasses en een halsslagader schoonmaken) en dat ik snel zou herstellen.
Allebei uitgekomen! Na vijf dagen mocht ik weer naar huis (vier had m.i. ook gekund, maar er moesten nog wat standaardonderzoekjes gedaan worden dus het werd een dag later).
Mijn (officiële) revalidatie begon pas zeven weken na de operatie en ik had toen al het gevoel dat het eigenlijk niet echt nodig was. Ik voelde me al prima, werkte weer zo nu en dan ( als zelfstandige) maar heb de eerste weken na de operatie toch vooral een hoop tijd besteed aan genieten. Iedere dag wandelen, vanaf de eerste dag dus, elke dag een stukje verder. Fietsen mocht eigenlijk pas na zes weken, maar ik heb na vier weken een klein proefritje gemaakt en aldus ontdekt dat het gewoon weer kon. Korte stukjes dus.
Ik heb de revalidatie, die ik best leuk vond, deels gebruikt om mezelf te testen. Kijken hoe ver ik kon gaan op de diverse apparaten, wat door de begeleidend fysiotherapeut niet altijd werd gewaardeerd. Ik mocht niet boven een bepaalde hartslag komen.
Ik had het gevoel dat het geen kwaad kon, zo af en toe tot de grens gaan.
Kortom, algehele revalidatie hoeft helemaal niet zo lang te duren, je eigen op- en instelling zijn zeker van invloed. Je moet zelf de regie over je eigen leven voeren, wat niet wil zeggen dat je je helemaal niets meer aantrekt van wat de medici zeggen, maar wel dat je niet alles klakkeloos moet accepteren.
Als ik me niet kritisch had opgesteld zou ik slechts twee bypasses hebben gehad en geen schoongemaakte halsslagader, met het levensgrote kans op een flinke tia of beroerte binnen afzienbare tijd.
Cees en Poespas, zet ‘m op en neem het heft in eigen handen.

[Wandeltheo]

Pracht verhaal Hippo !

Recht vanuit je hart geschreven, ik heb er van genoten.
Wil niet zeggen dat het bij iedereen zo werkt, maar ben het met je eens, dat je er in ieder geval naar kunt streven, en je stinkende best er voor moet doen.
Want alles gaat om jezelf. Dat is het doel !

[Chauchee]

Hallo Hippo, poespas enz.

Ja, dat zijn bemoedigende berichten…Ik ben ook niet echt negatief ingesteld maar mijn
chronische bronchitis waarvoor ik elk jaar naar een warm land vlucht in de winter
maakt natuurlijk ook deel uit van mijn keuze.
De revalidatie na de operatie kan ik beter daar uitzitten dan hier in NL in de kou.

Mooi om dit met jullie te delen. 30 september moet ik weer naar het MCA in Alkmaar en
ik mag jullie op de hoogte houden?

Hippo, bedankt voor je positieve verhaal…

Cees

[Auteur]

Berichten