Hallo,
Ik ben 19 jaar oud en heb de afgelopen twee jaar 2x een ablatie ondergaan.
Daarvoor ben ik jarenlang vreselijk moe geweest, maar ik ben toch altijd maar door gegaan. Het begon namelijk met Pfeiffer en iedereen had steeds wel een mening waar de vermoeidheid vandaan zou kunnen komen. Overal geweest, inclusief cardioloog, maar die was van mening dat ik van die hartritmestoornissen niet zo moe kon worden. (“Je bent nog jong en er zijn heel veel mensen die zo’n vorm van ritmestoornissen hebben”) Jong en naïef als je bent, ga je daar natuurlijk mee akkoord. Je bent al lang blij dat er niks ergs aan de hand is.
“Dus dan zal het wel met je leeftijd te maken hebben!” of nog erger: “dan zal het wel psychisch zijn!” Achja, dacht ik, mensen om je heen zijn ook wel eens moe, dus het zal wel meevallen. Ik moet gewoon even doorzetten, dan gaat het wel over 🙂
Maarja, na 4 jaar lang doorwroeten word je vanzelf negatief/depressief van het niet kunnen wat je wilt. Dus maar aan de anti-depressiva om te kijken of dat zou helpen. Tijdens de gewone controle van die medicatie bij de huisarts was mijn hartslag 35 slagen per minuut..
En eindelijk, na 6 jaar lang ‘klooien’, ging het balletje rollen.
Nu nog steeds last van erge vermoeidheid en het hart is ook nog lang niet goed. We trekken nu eerst een jaar uit voor neurofeedback, zodat mijn hersenen in ieder geval zo efficiënt mogelijk gaan werken en ik daar dus geen energie aan verspil. Daarna weer verder kijken want studeren, werken, hobbies etc. het zit er allemaal nog(?!) niet in.
Hebben meerdere mensen last van zo’n erge vermoeidheid dat het je dagelijkse doen belemmert?
.
