default-header

Agrofibie

Home Forums Help?!? Agrofibie

7 berichten aan het bekijken - 1 tot 7 (van in totaal 7)
  • Auteur
    Berichten
  • #79826 Reageer
    bert
    Sleutelbeheerder

    hallo,

    Na mijn bypass operatie in jan 2010 kamp ik nog steeds met hyperventilatie. Het resulteert nu zelfs in straatvrees waardoor het uitoefenen van mijn beroep zo goed als onmogelijk is geworden. Fijn dat er veel via de computer kan, maar het kan zo niet langer. Ik raak sociaal geïsoleerd en dat wil ik niet.
    Zijn er mensen die zich hierin herkennen?
    En wat kun je er tegen doen?
    Ik wil zo graag weer leven!

    Dank je wel alvast voor je reactie.

    #88453 Reageer
    3-3-alicia
    Deelnemer

    Hoi,
    Na een groot hartinfarct in 2005, durfde ik de afdeling van het ziekenhuis niet eens af. Ging ik een stukje op de gang lopen, werd ik helemaal akelig, dus weer alarm, maar het zat tussen mijn oren. Eenmaal thuis, bang voor heel veel dingen, durfde niet auto te rijden, boodschappen te doen, hond uit te laten. Door steeds weer mezelf af te vragen wat er in het ergste geval kon gebeuren, ben ik stapje voor stapje verder gegaan, altijd met mijn mobiel op zak, en in het begin altijd met iemand erbij. Onze dochters waren toen 9 en 12 en gelukkig moest ik daardoor verder. Maar wat een moeite en angst heeft het me gekost. Ook heb ik, zeg ik voor de grap, al 2 psyghologen versleten. Die me ook dingen hebben in laten zien.
    Mijn advies, zoek proffesionele hulp, want het is zo al zwaar genoeg. Veel succes er mee.

    gr. elz.

    #88452 Reageer
    Anoniem
    Inactief

    ik geef elz. gelijk..als je er zelf niet uit komt..gaat ajb naar de psych..want die kunnen je handgrepen geven waardoor je weer uit je isolement komt…

    herken wel de hyperventilatie..die had ik altijd chronisch..ook als ik het niet merkte bleek ik er last van te hebben..maar ben zelf nooit iets uit de weg gegaan..hooguit via een omweg…maar goed..niet iedereen kan het…en dan moet je gewoon even hulp vragen..en vaak is het zo als je er bent geweest .had ik dit maar veel eerder gedaan!!

    Succes….!!

    #88457 Reageer
    mountain
    Deelnemer

    Dank je wel voor de reacties!

    Zoals ik het lees is de oplossing ‘ simpel’ en dat is, ‘gewoon doen’. Klopt dit?
    Ik heb inmiddels hulp gezocht en hoop dat ik hierdoor weer deel kan nemen aan het leven. Maar hoe zet je je brein hiertoe? En/of heeft het ook te maken met jet leren om je lichaam weer te vertrouwen? Hebben jullie, je leven aangepast? Zijn er technieken die beschikbaar die hierbij kunnen helpen?

    Ik heb nu eens per week therapie en wil hier graag ook zelf mee aan de slag. En ervaringsdeskundigen kunnen me hierbij, naar mijn mening, het best bij helpen.

    #88458 Reageer
    Roland
    Deelnemer

    Hoi Mountain,

    de eerste stap om je angst te doorbreken heb je al gezet. Namelijk het zoeken van hulp. Het zal een proces zijn van vallen en opstaan maar ik denk dat jij uiteindelijk weer vertrouwen in je lichaam gaat krijgen. Je moet niet te ver vooruit willen kijken maar tevreden zijn met elke stap, hoe klein die ook is, die je vooruit zet. Kijk ’s morgens in de spiegel en beloof jezelf er weer voor te gaan.

    Heel veel succes en blijf vooral geloven in je eigen kracht.

    Hartegroet van Annemarie

    #88468 Reageer
    3-3-alicia
    Deelnemer

    Hoi, fijn dat er mensen reageren op je vraag. Op je 2e vraag hoe je dat met je brein moet doen, kan ik alleen vertellen hoe het , nu nog steeds, met mij gaat.
    Het brein is naar mijn id overgevoelig voor wat er met je lijf gebeurt. Mijn infarct kwam uit het niets, 40 jaar, gezond, geen overgewicht, leuk beroep in de kinderopvang. Nadat ik uit het ergste dal was gekomen, was het zaak mijn leven weer in eigen handen te nemen.
    Maar dan komt het. Ondanks het feit dat er in principe niets kon gebeuren, ben gedottert, is een stent gezet, medicijnen gekregen, bleef mijn hoofd maar” op hol slaan”. En soms nog wel eens. Ik voel iets in mijn lijf wat ik niet thuis kan brengen en voila, a la minute reageerd mijn brein hierop, waardoor ik alle zeilen bij moet zetten om niet in paniek te raken, want de vorige kwam ook onverwachts. Dan probeer ik ik uit alle macht nuchter na te denken zo van, je hebt gisteren nog gesport, je bent niet kortademig etc. En dan heel langzaam aan lijkt ook mijn brein mijn gedachtengang te begrijpen en nemen de paniek gevoelens af. Maar steeds weer overkomt me dit, ik voel iets, mijn brein gaat in de paniekstand en ik moet hem overtuigen dat het goed met me gaat. Haha beetje omgekeerde wereld he? Nou heel veel sterkte.

    #88470 Reageer
    mountain
    Deelnemer

    Dank je wel voor je reactie! 🙂
    Jij ook sterkte!

7 berichten aan het bekijken - 1 tot 7 (van in totaal 7)
Reageer op: Agrofibie
Je informatie: