Hoi Onur,
Ablatie heb ik niet ondergaan, maar ik ben minstens 8x aangeprikt in de lies. Vraag, als je op de tafel ligt, of ze je de verdoving rustig en voorzichtig willen toedienen (wat ze misschien toch al wel doen, maar als je het aangeeft, dan houden ze daar zeker rekening mee). Zeg gewoon, dat je er tegenop ziet; iedereen ziet er tegenop. De lies is een beetje een rotplek voor een verdoving, maar het inspuiten van de verdoving hoeft niets eens erg pijnlijk te zijn. De tijd dat de verdoving ingespoten wordt is kort, daarna voel je alleen maar wat gewriemel in de lies, maar geen pijn meer. De verpleegkundigen zullen alles doen, om je gerust te stellen en het je zo aangenaam mogelijk te maken. Mijn ervaring is, er gebeurt zoveel rondom je heen (de langste tijd dat ik op de tafel lag om te dotteren was 2 1/2 uur), dat de tijd vliegt.
Van de ablatie en hoe dat voelt, daar heb ik geen kaas van gegeten. Anderen die wel een ablatie hadden ondergaan en die ik sprak, vertelden me, dat het hun 100% was meegevallen. Als ze dat geweten hadden, dan hadden ze zich niet zo druk over de ingreep gemaakt. En daar weet ik alles van (wat was ik zenuwachtig toen ik de datum wist van mijn open hartoperatie, maar achteraf bleek dat toch goed te doen te zijn geweest).
Als de ablatie achter de rug is, komt er een angioseal in de lies en word je naar je kamer gebracht. En waarschijnlijk mag je dan na 4 uur alweer voorzichtig lopen. (Ik ken nog de tijd, dat ik 24 uur plat, zonder me ook maar te mogen bewegen, moest liggen, zodat het gaatje in de ader de tijd had om zich weer te sluiten. Er is een hoop vooruitgang geboekt.)
In de tussentijd, probeer dingen te doen, die je leuk vindt, zoek verstrooiing, klets met mensen waar je om geeft. En het ligt gewoon in de lijn der verwachtingen, dat je weer kunt voetballen, want daarvoor moet je een ablatie ondergaan.
Het komt gewoon goed, je wordt minstens 80.
.
