Aan mijn lijf geen polonaise

[bert]

Als ik dood ga, en ik naast mijn lichaam sta, dan zal God me vragen, wat ik met al die mooie dagen van mijn leven heb gedaan; of ik aan Hem ook heb gedacht, toen ik hem niet nodig had. Een prachtige tekst van Urbanus in zijn lied Als ik doodga. Reken maar dat ik er dan nog ben, ook al is mijn lijf bezweken. Mijn bewustzijn blijft bestaan. En ik wil niet dat iemand organen uit mijn lijf haalt. Het zijn mijn organen, die mijn sfeer, mijn energie dragen, een energie die meestal niet past bij de energie van degene, die een orgaan nodig heeft. Soms moeten we gewoon accepteren dat we kunnen dood gaan. Dat is dan zeker het einde van ons aardse bestaan, maar zeker niet het einde van ons leven, want dat is onsterfelijk. Wat anderen doen, moeten zij weten, maar aan mijn lijf geen polonaise.

[job pieter]

Tot nu toe ben ik geen orgaandonor.
Ik heb lange tijd getwijfeld en nog steeds weet ik niet wat ik zou moeten doen.
Stel ik krijg een ongeluk, ik ben niet meer te redden, mijn familie en vriendin staan voor de keuze om me te laten gaan. Dan blijkt dat ik orgaandonor ben. Als mijn familie de moeilijke keuze dan heeft gemaakt om me te laten gaan, moeten zij dan wachten tot er een kandidaat is voor mijn organen? Stelt u zich voor, met alle moed en verdriet is de keuze gemaakt , dan wilt u er toch vanaf zijn en me zien gaan?

Stel; (Sterker nog) ze zeggen niet tegen mijn familie hoe hopeloos de situatie is. Wachten gewoon mee tot er iemand is die mijn organen nodig heeft…

Niemand kan mij de garantie geven dat dit niet gebeurt.

Natuurlijk staat er tegenover dat ik er levens mee zou kunnen redden. Ik ben jong (best wel) gezond en vrij sportief gebouwd. Een goede donor kan gezegd worden.

Maar er zijn nog meer afwegingen, kunnen we de keuze krijgen aan wie we het geven? Ik gun mijn onderdelen niet aan een zware delinquent, moordenaar, verkrachter of pedofiel. U begrijpt dat vast wel.

Meer spiritueel gezien is er ook nog aansluiting op een ander onderwerp in dit forum, gaat er een deel van jezelf mee naar de volgende?

Als er een hemel bestaat, heb je er dan voor gekozen om jezelf te verminken of om iemand te redden, hoe wordt dat daar dan gezien?

Hoe moeten we de juiste keuze maken en krijgen we de garanties die we willen?
Hoe maakt u de afweging, waarom wel of niet? Waarom zou ik een donor moeten worden?

[Anoniem]

Ik heb als keuze opgegeven dat mijn nabestaanden hierover mogen beslissen.
Binnen ons gezin wordt hier regelmatig over gesproken. Niet wekelijks, maar toch wel een keer per jaar of zo. Dus ik ga ervan uit dat zij wel weten hoe ik er op een bepaald moment over denk. Daarbij moeten zij verder zonder mij. Als het voor hun een troost is dat anderen, dankzij mijn organen verder leven, of meer levensvreugde hebben, dan kunnen ze kiezen voor wel doneren. Als zij, aangedaan door het verlies, er niet aan willen denken dat mams niet compleet het graf in gaat, dan doen ze dat niet. Als zij weten dat ik het op een bepaald moment wel zou willen, dan denk ik dat ze dat zullen respecteren.

Maar het blijft inderdaad een lastige materie.

Ik vind wel dat je er eens af en toe met je naasten over moet praten.

[Ziggurat]

Van mij mogen ze alle organen hergebruiken. Ik ben weg en heb er niets meer aan. Ik laat ze liever aan een ander mens over dan aan de wormen.

[Job Pieter Tent]

Ik moet zeggen dat ik steeds meer overstag ga.
Ik wil toch niet mijn familie voor die keuze stellen. Dan is het toch echt een moeilijke keuze. Ik zal bij mijzelf goed ten rade moeten gaan. :dry:
Ik denk dat nog velen moeilijkheden hier mee hebben. Bij anderen zal het geloof een rol spelen en anderen worden beïnvloed door familie…

[leila]

mijn reactie ga van jezelf uit
wanneer je zelf een orgaan nodig zou hebben zou je dan blij zijn als er een was ?

[Jan van Overveld]

Dolblij en je zou er alles voor over hebben als het je man of vrouw of je kind zou zijn.
Bezint eer ge begint en oordeel vooral niet te snel. Wordt donor want Ziggurat heeft gelijk: als je dood bent heb je er zelf niets meer aan……..

[Marly]

Ook ik vind dit nog steeds een moeilijke discussie.. Ik ben het er helemaal mee eens wat Ziggurat zegt, want als je zelf dood bent heb je nog vrij weinig aan je organen.. Wat dat betreft mogen ze alles van mij hergebruiken. Het is toch geweldig als je andere mensen kunt redden door je organen af te staan? En als je zelf een orgaan nodig zou hebben, zou je er inderdaad ook dolgelukkig mee zijn. Dan zou het toch niet eerlijk zijn, dat je zelf wel een orgaan zou krijgen van iemand, maar je eigen organen niet af staat als je dood bent? Hmm erg lastig allemaal..

En is het eerlijk om je familie hier over te laten beslissen? Ik weet niet of je dat wel moet doen. Want het gaat natuurlijk om de keuze van de persoon in kwestie. Dan is het toch niet eerlijk dat de nabestaanden hier over moeten beslissen, of wel dan? Het gaat om wat de persoon wil, en ik denk niet dat iemand anders dat kan beslissen…

Maar wat ik me nou af vraag, is hoe het gaat als iemand er voor kiest om zijn/haar organen af te staan.. Ik heb wel eens gehoord dat het vaker gebeurt dan mensen in leven worden gehouden, ivm de organen. Hoe zal dat zijn voor de nabestaanden? Dat je eigenlijk al klinisch dood bent, maar in leven wordt gehouden voor je organen? Wat is jullie mening hierover?

[Dolores]

Orgaandonatie. Een belangrijk onderwerp voor velen.
Voor mij niet. Ik doe er niet aan mee. Mijn hart, dat ik al jaren bij me draag, is van mij. Dat hoort bij mij. Draagt mijn energie.
Naar wat ik vernomen heb, veranderen mensen die een orgaan van iemand anders hebben gekregen. Worden een ander mens.
Dat heeft in mijn ogen alles te maken met het feit dat ze een “nieuw” orgaan krijgen dat de energie van iemand anders in zich draagt.
Naar wat ik hier allemaal lees, gaat iedereen puur uit van het lichaam en niet van de ziel die iemand heeft. Je bent niet alleen maar je lichaam, in mijn visie.
In al je organen huist ook je ziel.
Als ze je dan in leven gaan houden om je organen te kunnen “hergebruiken”, gaat er ook een stuk van je ziel mee naar iemand anders. Dat kan in mijn ogen nooit goed gaan.
Natuurlijk wordt het heel moeilijk als het om je kind, je man of je geliefde gaat, daar ben ik me heel wel bewust van.

[Anoniem]

De reactie van Dolores raakt de kern. Je hebt niet alleen maar een lijf. Je hebt ook een ziel, een geest, een sfeer. Je bent niet als een auto, die op de stort belandt, waarna een andere autobezitter uit dat wrak een boogie of een knalpijp kan slopen om het op de eigen auto te implanteren. Zo wordt het door sommigen op dit forum wel voorgesteld.
Het is jammer dat mensen tegenwoordig blijkbaar niet meer beseffen dat ze een ziel hebben. En dat hun hele lichaam, hun hele lijf daarvan doordrongen, doordrenkt en gedreven is. Een orgaan in mijn lijf heeft de ,,drive” van mijn ziel, de mij door God gegeven ,,adem”, om het spiritueel uit te drukken. Mijn lichaam sterft, mijn ziel, mijn geest, mijn bewustzijn niet. Ik hoor op dit forum nauwelijks iemand de vraag stellen welke implicaties dit gegeven heeft. Er wordt alleen maar geschreven over het wrak op de stort, waar nog wat bruikbare onderdelen in zitten.
Ik ben echt geen fundamentalist. Maar ik heb wel de leeftijd waarin ik geleerd heb dat je meer bent dan je lijf alleen. En dat er meer is tussen hemel en aarde. Daar ga je niet zomaar aan prutsen.
Als ik zou moeten rondlopen met een in mij geplant orgaan van een beroepscrimineel, om maar een voorbeeld te noemen, heeft diens ziel wel degelijk een desastreuze uitwerking op mij. Mijn gezin, mijn naasten, mijn familie zal niets meer van mij begrijpen. En waarom? Omdat ik coute que coute in leven gehouden moet worden? Wat is er in godsnaam mis met de dood? Is die onze vijand? Nou, dan laat ik u hiermee confronteren: de dood is waar we allemaal eindigen. Bij onze ,,vijand” dus. Ik kijk daar toch wat anders tegenaan…..

[Jan van Overveld]

Ik lees net de reactie van Dolores en de daaropvolgende van Henri. Ooit erover nagedacht om het vanuit de ontvangerkant te bekijken? Beiden hebben jullie het maar over MIJN hart. Ik weet niet of het MIJN hart is of dat het mij slechts ter beschikking is gesteld. Een soort bruikleen. Dan mag ik het gebruiken en moet ik er zuinig op zijn. Vanuit de grootste belangenorganisatie voor hartpatienten in Nederland, kijken we natuurlijk met zijn allen vanuit de belangen van onze zieke medemensen. Ik kan jullie verzekeren dat als je op sterven na dood bent en de dood in de ogen kijkt, andere belangen prevaleren. Om nog maar te zwijgen over een donormening als je volslagen hulpeloos moet toekijken hoe je vader of moeder of kind of kleinkind moet sterven aan een ziek hart, terwijl een levensreddende transplantatie mogelijk zou zijn. Dan is Nederland te klein en dan kijk je opeens met hele andere ogen naar je eigen hart. Sterker nog: als het mijn kind of kleinkind zou zijn, mogen ze mijn hart hebben. Onmiddellijk, zonder enige restrictie. Kan practisch natuurlijk niet, maar dan toch ……Dan blijft er nog maar weinig over van het egoistische MIJN hart.
Hartpatienten Nederland komt sinds de oprichting in 1971 op voor de zieke, vaak in doodsnood verkerende, medemens. Dus: vul in dat donorcodicil.

[Moderator]

Het hebben van een ziel staat los van het doneren van organen. Velen zien de ziel los van het lichaam. in dit geval is het geen enkel probleem te doneren daar er niets van de ziel meegaat. Anderen zien de ziel verbonden met organen. In dit geval gaat een deel van de ziel mee naar de ontvanger van het orgaan. Gezellig toch 🙂 Mooi meegenomen is dan nog eens dat een deel van de ziel nog even langer mag vertoeven in een menselijk lichaam op aarde. Dat de persoonlijkheid van een ontvanger verandert ten gevolge van de transplantatie kan overigens helemaal los staan van een ziel. Het kan goed een gevolg zijn van een kleine verandering in de exacte samenstelling van het bloed of een effect op de hormoonhuishouding die het ‘nieuwe’ orgaan heeft.

[Anoniem]

Zo kun je niet redeneren, beste Z. Wat jij doet is de wereld op zijn kop zetten: men neme eerst alvast de conclusie. Die conclusie is: organen moeten getransplanteerd kunnen worden. Die conclusie staat bij voorbaat vast, zoals de kerk dogma’s heeft, en bij anderen niemand aan Mohammed mag twijfelen.
Vervolgens bouwe men een redenering op, die onvermijdelijk naar deze conclusie leidt. Alle argumenten die het bereiken van de vooropgestelde conclusie in de weg staan, worden verworpen, verzwakt of genegeerd. Zo ken ik er nog wel een paar. Doet mij denken aan die opmerking van dat kleine meisje: ,,He, pappa, dit bos ruikt naar onze shampoo….”.

[SRTFEC]

Volgens mij is het niet zo dat Ziggurat omgekeerd reageert. Sterker nog hij beargumenteert vanuit verschillende uitgangspunten waarom dat hij voor orgaandonatie is, al is die van de ‘gezelligheidssituatie’ natuurlijk eerder een beetje flauwe humor (zeg daar dan iets over), maar ik vermoed dat dat meer zegt over hoe hij zelf denkt over de connectie tussen lichaam en geest en persoonlijk deel ik dat vermoeden. Maar dat kan ik noch bewijzen noch ontkrachten.

Ziggurat zijn opmerking wat betreft de verandering van de persoonlijkheid van mensen na een orgaantransplantatie is geen omgekeerd argument daar het uberhaupt geen argument is. Het is kritiek op het vooropgestelde uitgangspunt dat een verandering in iemands persoonlijkheid per definitie gekoppeld dient te worden aan de ziel die meegetransplanteerd wordt. Maw. Met die opmerking probeert hij duidelijk te maken dat het wellicht omgekeerd redeneren is waneer je per definitie uitgaat van de meetransplantatie van de ziel en vanuit dat standpunt alle relevante waarnemingen verklaart.

[Job Pieter Tent]

Ik sla de onderstaande reacties even over. Maar het begint toch weer tijd te worden dat ik een nieuw donorcodicil moet gaan aanvragen. Er blijft mij alleen één ding storen, garanties. stel ik ben aangemeld als donor, ik krijg een ongeluk, ben op den duur hersendood. Mijn familie in een rot positie… de stekker er maar uit. Een ongeloofelijk moeilijke keuze om te maken. en dan… word ik dan in leven gehouden vanwege mijn organen, moet ik dat mijn familie aandoen?
Het gaat mij niet om mijn organen, maar om mijn familie. vanuit het oogpunt van mijn organen afstaan zeg ik volmondig Ja, maar mijn familie en vriendin…

[Auteur]

Berichten