Hallo iedereen,
Ik ben Fanny uit België en heb in oktober 2013 een hartaanval gehad. Het begon de dag ervoor al met een zeer vreemd gevoel in mijn armen (dat was op zaterdag en de huisarts van wacht die we hadden opgebeld zei dat het hyperventilatie was). De volgende dag kreeg ik opnieuw die pijn in beide armen en bovendien een drukkende pijn op mijn borst. Ik was op dat moment alleen thuis met mijn zoon van 17. Hij heeft mij man opgebeld dat hij onmiddellijk naar huis moest komen en we zijn vervolgens naar de spoedafdeling van het ziekenhuis gereden. Daar werden er foto’s van mijn longen gemaakt, een cardiogram genomen en ook bloed afgenomen. In mijn bloed (enzymen) hebben ze gezien dat er een probleem was en ik werd vervolgens overgebracht met de ziekenwagen naar het universitair ziekenhuis van Brussel. Daar hebben ze ’s nachts nog een stent geplaatst in mijn kransslagader. De eerste dagen was ik erg verdwaasd en leek het alsof ik in een nachtmerrie terecht was gekomen. Drie maanden thuis geweest en ondertussen cardio-revalidatie gevolgd in het ziekenhuis. Nadien terug parttime aan het werk gegaan en sinds eergisteren terug volledig fulltime aan het werk. Toch blijft elke dag voor mij nog een strijd. Fysiek mag alles dan wel goed gaan, maar mentaal ben ik er helemaal nog niet bovenop. Ik kan het heel moeilijk aanvaarden dat dit me overkomen is (terwijl ik voor mijn hartaanval heel veel aan sport deed en gezond leefde – was ook al een tijdje gestopt met roken). Ik ben erg emotioneel en huil heel makkelijk (dat was vroeger ook al zo, maar nu is het alleen maar erger geworden). Ik was ervoor altijd heel energiek en zette me altijd voor 200% in voor alles en nu lijkt het alsof ik ben gereset. Helemaal terug naar af. Samen deden wij regelmatig lange afstandswandelingen en dat staat nu natuurlijk nog op een laag pitje. Ik heb het wandelen én fietsen wel hervat, maar durf het moeilijk alleen. En ben ook steeds bang dat er opnieuw iets gaat gebeuren. Gelukkig heb ik mijn man waar ik ENORM veel steun aan heb en toch ben ik soms bang om hem te verliezen (omdat ik me nog steeds niet de oude voel). Ik blijf bepaalde klachten hebben (uitstralingen naar mijn linkerarm – twee weken geleden hebben ze nog een hartcatherisatie gedaan, maar daar is niets abnormaals op te zien). Ik heb wel een hernia en artrose in mijn nek, dus waarschijnlijk komt de pijn daaruit voort. Sinds 2 weken ga ik wekelijks naar een ostheopaat/acupunturist die hopelijk op termijn mijn pijn kan verzachten. Maar op één of andere manier vind ik geen rust. Elke dag word ik nog wakker met mijn hartprobleem en ik ga er elke avond mee slapen. Er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik er NIET aan denk. Ik ben ook (in tegenstelling tot vroeger) heel angstig om alleen te zijn (ook om alleen in wagen te zitten, naar de supermarkt te gaan, op vakantie te gaan,….). Kan iemand mij vertellen of dat allemaal normaal is? Het lijkt alsof ik mijn zorgeloze leventje van vroeger nooit meer terug zal krijgen en ik denk ook veel vaker dan vroeger aan ‘doodgaan’. Ik ben veel meer dan vroeger met mijn uitvaart bezig en wil dat alles geregeld is indien er iets zou gebeuren. Ondanks het feit dat ik heel veel steun aan mijn omgeving heb, heb ik het gevoel dat ik blijf steken. Ik zou dat knopje in mijn hoofd graag omdraaien en opnieuw verdergaan met mijn leven zoals voorheen, maar het lukt me moeilijk. Zijn er hier nog anderen die zulke gevoelens ervaren? Ik zou hier nog uren kunnen doorschrijven (ergens doet me dat ook wel goed om alles van me te kunnen afschrijven), maar ik kan later nog altijd verder op bepaalde punten ingaan. Ik wens iedereen hier uiteraard het allerbeste toe! Veel liefs, Fanny